fot. przegladsportowy.pl Krasnodar - Lokomotiw Moskwa 2:0
Smołow (k) 67', 68'
- Lokomotiw mógł zapewnić sobie mistrzostwo, a tak, na dwie kolejki przed końcem rozgrywek, ma 4 p. przewagi nad Spartakiem i 5 nad CSKA zaś w perspektywie mecze z Zenitem Sankt Petersburg i Arsienałem Tuła
- otwarty mecz, cios za cios, ale dwie zdobyte w odstępie 120 sekund bramki Fiodora Smołowa położyły lidera ligi rosyjskiej na łopatki
fot. hindustantimes.com Deportivo La Coruńa - FC Barcelona 2:4
Perez 40', Colak 64' - Messi 38', 82', 85', Coutinho 7'
- spokojna gra Barcelony, choć Deportivo przez chwilę postraszyło, ale nic to nie dało i Barca z ogromną przewagą zapewniła sobie mistrzostwo Hiszpanii
- hat-trick Messiego i trzy asysty Suareza (przy każdym jego golu), Coutinho wysłał zaś jasny sygnał, że ma potencjał, by godnie zastąpić Andresa Iniestę
- strzały: 14-17
- Messi pobił kolejny rekord La Liga, tym razem to jego siódmy sezon, w trakcie którego strzelił ponad 30 bramek (na ten moment w sezonie 2017/2018 ma już 32 gole, wysunął się też na czoło rywalizacji o Złotego Buta, wyprzedzając Mohameda Salaha z Liverpoolu)
- mecz pod kontrolą Milanu, walka o miejsce gwarantujące udział w Lidze Europy z Atalantą (punkt przed nimi, wygrała z Genuą 3:1) i Sampdorią (3 punkty za nimi, 4:1 z Cagliari, w tym gol Kownackiego)
- strzały: 9-8, komiczne pudła Suso
2) Fiorentina - Napoli 3:0
fot. repubblica.it
Simeone 34', 62', 90'
- czerwona kartka dla Koulibaly'ego (Napoli) w 8 minucie ustawiła mecz
- hat-trick Giovanniego Simeone - syna Diego Simeone
- Napoli mogło dalej iść łeb w łeb z Juventusem, ale chyba spaprało ostatecznie szanse na tytuł (już 4 punkty straty)
- świetny mecz pełen zwrotów akcji: gol dla Starej Damy i zaraz potem czerwona kartka dla Matiasa Vecino z Interu, w drugiej połowie Nerazzurri nagle odżyli i grając w dziesiątkę wyszli na prowadzenie, żeby w końcówce to zaprzepaścić, stracić 2 gole i przegrać
- Juve, po ostatniej porażce 0:1 z Napoli, które traci już do lidera tylko punkt, musi wszystko wygrywać, Inter walczy z Romą i Lazio o udział w Lidze Mistrzów i to bardzo bolesna klęska
- wszystkie nieszczęścia Interu - niegdysiejszych mistrzów catenaccio - zaczęły się od zdjęcia z boiska Icardiego
- dziwna postawa sędziego, który sprawiał wrażenie faworyzującego Juventus
- męczarnie drugiego składu Realu, Leganes spokojnie mogło zremisować, ale zabrakło szczęścia i Królewscy, mimo 8 remisów i 5 porażek, wciąż mają szansę na wicemistrzostwo kraju
- wybrałem ten półfinał, a nie Arsenal - Atletico (1:1), zakładając, że to tamten rozstrzygnie się w rewanżu i raczej dobra decyzja
- strzały 6:10
- absurdalny, bezczelny gol Thauvina ręką
- taka sobie (zwłaszcza na tle 5:2 z ćwierćfinału z RB Lipsk), ale skuteczna Marsylia, pech Salzburga, który spokojnie mógł, a nawet powinien, ustrzelić co najmniej kontaktową bramkę
- Balazs Sebok 2', Andras Benk 10', Janos Hari 41'
- wtopa w meczu, którego wygranie dałoby spokojne utrzymanie w dywizji - została potyczka z mocnym Kazachstanem - a pod względem scenariusza powtórka ze starcia z Wielką Brytanią (tylko druga tercja udana)
- międzynarodowy bilans z Węgrami po spot.: 56 m. - 32 wygr. - 6 rem. - 18 por, br. 187-116
Salah 34', 44', Firmino 60', 67', Mane 55' - Dżeko 80', Perotti 84'
- wielki mecz Mohameda Salaha, 2 gole i 2 asysty, poruszanie się po boisku niczym Messi, zimna głowa i zabójcza skuteczność
- koncert Liverpoolu i punktowanie Romy do stanu 5:0, potem rozprężenie i dwa głupio stracone gole, a Rzymianie stratę trzech bramek po pierwszym meczu w ćwierćfinale z Barceloną już przecież raz odrobili
- z rzeczy komicznych: Karius nieudolnie parujący piłkę na poprzeczkę, pudła Sadio Mane, popsuta chorągiewka sędziego liniowego
strzały: 16-11
2) Bayern Monachium - Real Madryt 1:2
Kimmich 28' - Marcelo 44', Asensio 57'
- miłe złego początki, czyli toporny, nieskuteczny Bayern i równie toporny, tyle że bardziej wyrachowany w swej turniejowej mentalności Real
- na tle pierwszego półfinału słabizna, Lewandowski tak sobie, choć indywidualnie lepszy niż Ronaldo, tyle że tamten zagrał jeden z gorszych meczów w sezonie
- efektowna, skuteczna gra z najwyżej notowaną w światowym rankingu drużyną turnieju i powiew optymizmu po porażce z Włochami 1:3 na otwarcie mistrzostw
- międzynarodowy bilans ze Słowenią po spotkaniu: 22 m. - 8 wygr. - 14 por. - bram. 51-62
- strzały 27:38
2) Polska - Wielka Brytania 3:5 (1:2, 2:0, 0:3)
gole:
- Paweł Dronia 13', Damian Kapica 23', Krzysztof Zapała 29'
- Brett Perlini 4', Colin Shields 19', Brendan Brooks 45', Ben O'Connor 47', J. Phillips 60'
- antyteza starcia ze Słowenią, głupio tracone bramki i spapranie wygranego meczu (przed 3 tercją prowadzenie 3:2), tylko drugie dwadzieścia minut na poziomie
- międzynarodowy bilans z WB po spot.: 32 m. - 11 wygr. - 2 rem. - 19 por., br. 98-115
Na zakończenie mały
hołd dla bramkarzy zapuszczających się desperacko na ostatnie
sekundy meczów w pole karne rywali.
W bieżącym sezonie też
mieliśmy oczywiście kilka takich kwiatków (w tym rozczulający
Brignoli
z Benevento urywający punkt Milanowi), ale
statusu absolutnie kultowego doczekało się w tym zakresie przede
wszystkim trafienie Andresa Palopa sprzed ponad 10 lat, który
strzałem głową na 2:2 w spotkaniu 1/8 finału Pucharu UEFA z
Szachtarem Donieck przedłużył w 94 minucie wygasającą już
nadzieję fanów Sevilli na rozprawienie się z Ukraińcami, w których barwach wystąpił w tym meczu Mariusz Lewandowski.
Po golu
Chevantona w dogrywce rzeczywiście się udało, a nagroda okazała
się znacznie bardziej satysfakcjonująca – dotarcie aż do finału,
pokonanie tam Espanyolu i drugi z rzędu triumf w tych rozgrywkach.
Rozgrywkach, które dla Sevilli w ogóle wydają się być wręcz
stworzone, bo raptem po kilku latach przerwy od wspomnianego dubletu
i po przechrzczeniu zmagań w 2009 roku na Ligę Europy, przez trzy
sezony (2013/2014, 2014/2015 i 2015/2016) klub z Andaluzji rozprawiał
się w finałach kolejno z Benficą, Dnipro Dniepropietrowsk i
Liverpoolem. 5 zwycięstw w 11 edycjach? Youtubowe „zmasakrował”
zasadne jak nigdy.
Pamiętna potyczka
ze Stambułu po dziś dzień, gdy tylko znajdzie się pretekst,
wygląda do nas z lodówek, ciesząc się w rodzimych mediach estymą
podobną do starcia z Anglią na Wembley, gdy szalał Jan
Tomaszewski, czy brązowych medali Polaków na mundialach w 1974 i
1982 roku. Nie dość, że ofiarna pogoń rozbitego, wydawałoby się,
Liverpoolu za prowadzącym już 3:0 Milanem okazała się skuteczna,
dodatkowo mieliśmy tu do czynienia z najbardziej efektownym finałem
europejskich pucharów z udziałem polskiego piłkarza. Oprócz
karnych i obrosłego popkulturową legendą Dudek Dance, warto też
pamiętać chociażby o spektakularnie obronionym w dogrywce strzale
Szewczenki.
Coraz trudniej uwierzyć, że Robertowi Lewandowskiemu
uda się jeszcze w takim stylu nawiązać do akurat tego osiągnięcia
ex-piłkarza Liverpoolu czy Feyenoordu, choć z pewnością bardzo na
to zasługuje.
Chcąc oddać hołd
brzydkiej piłce – no ok, niech będzie, defensywnej,
zorganizowanej taktycznie i „dla koneserów” – najlepszym
kierunkiem, obok włoskiego catenaccio, czy „autobusów”
stawianych przez Chelsea, będzie przywołanie dokonań Greków z
EURO 2004. Do dziś na wspomnienie tego turnieju w głowie pojawia
się przecież lekkie: „WTF?!”. Grający turniej życia
Katsouranis, nazywany obiegowo kocuranisem, a obok niego Karagounis i
Zagorakis, bezbłędny Dellas czy bramkarz Nikopolidis, zapracowali
na miano najbardziej zaskakującego zwycięzcy dużego turnieju w
całym XXI wieku. A przecież jeszcze w maju, w Szczecinie, dostali
na „poprawienie” przedturniejowego morale łomot
od Polaków.
Portugalia, chcąc odgryźć się
w finale za niespodziewaną porażkę z Grekami w meczu otwarcia
rozgrywanych u siebie mistrzostw, solidnie wyrżnęła głową w mur.
Ofensywne wysiłki spalały na panewce, zaś jeden rzut rożny i
główka Charisteasa wystarczyły, by laur trafił do kraju, który
dał nam wieki temu igrzyska olimpijskie.
To właśnie 4 lipca 2004
roku na Estadio da Luz Cristiano Ronaldo po raz pierwszy naprawdę
gorzko zapłakał ze sportowej złości i rozczarowania, nie wiedząc
jeszcze, jak piękną kartę już niedługo zapisze w historii piłki
nożnej swoimi kosmicznymi występami i zaciętą rywalizacją z
niejakim Leo Messim. Niemal każdy trener personalny – he, he –
powinien zaś historią krótko trzymanych przez Otto Rehhagela
Greków przekonywać kolejnych dojonych właśnie na kasę klientów,
że niemożliwe nie istnieje.
Skandynawski szwindel wymierzony w Włochów, których każdy remis pomiędzy
Danią i Szwecją wyższy od 1:1 wyrzucał z turnieju, czy mecz walki
zakończony efektownym 2:2 przypadkowo promującym obie ekipy kosztem
teamu Giovanniego Trapattoniego? Pytanie wydaje się retoryczne,
niemniej, dzięki okolicznościom, spotkanie z pewnością zapisało
się w pamięci milionów fanów futbolu na całym świecie gdzieś u
boku wywołanego już Korea Południowa – Włochy, czy choćby
„złotej ręki” Henry'ego w barażu eliminacyjnym do mistrzostw
świata 2010 z Irlandią.
Po 1:4 na San Siro
mało kto wierzył, że walcząca dziś o utrzymanie w La Liga, a
rewelacyjna wówczas paka z La Corunii, będzie w stanie podnieść
się w rewanżu z naszpikowanym gwiazdami (Maldini, Kaka, Nesta,
Pirlo, Gattuso i wielu innych) Milanem, zwycięzcą poprzedniej
edycji rozgrywek. A tymczasem – takiego wała!
Jose Francisco
Molina zachował czyste konto, zaś Pandiani, Valeron, Luque i Fran
bezlitośnie wypunktowali Rossonerich, którzy z podkulonym ogonem
wracali do domu.
Polskim kibicom mógł zaś przypomnieć się
pamiętny występ Wisły Kraków z Realem Saragossa z 2000 roku w
ówczesnym Pucharze UEFA i odrobienie
u siebie po karnych analogicznego 1:4 na
wyjeździe.
Gole: Pandiani 5', Valeron 34', Luque 44', Fran 76'
Dopiero Borussia Dortmund do spółki z Legią (a właściwie Radosławem
Cierzniakiem) uporały się w 2016 roku z bramkowym rekordem, jaki w
niniejszym szalonym meczu wyśrubowały w Champions League Monaco i
Deportivo. Tyle tylko, że tu mieliśmy do czynienia, jak się
później okazało, z finalistą (Monaco) i półfinalistą
(Deportivo) tamtejszej edycji.
4 gole Dado Prso, 5:2 do przerwy i, co
tu dużo gadać, spotkanie, w którym, uwzględniając doliczony
czas, jedna bramka padała średnio co niemal 9 minut. Pozazdrościć
mogą nawet hokeiści.
Sympatycy radosnego, ofensywnego futbolu – w
tym i ja – byli wniebowzięci, a mecz na zawsze zapisał się w
piłkarskich annałach. Jak długo trzeba było czekać na kolejny
historyczny numer Deportivo? Do ćwierćfinału.
Sytuacjami z tej
potyczki można by obdzielić kilka spotkań, zaś 4:3 to i tak wynik
zaskakująco skromny jak na dynamikę widowiska. Z jednej strony trzy
bramki brazylijskiego Ronaldo, z drugiej ogromna determinacja
Manchesteru, który w takim samym stosunku jak Hiszpania w
przywoływanym wcześniej starciu z Jugosławią (0:1, 1:1, 1:2, 2:2,
2:3, 3:3, 4:3) odrabiał na Old Trafford straty, by finalnie, w 85
minucie, wyjść na prowadzenie.
Ta gonitwa przysporzyła Czerwonym
Diabłom plus tysiąc punktów do pijaru, ale niestety, z perspektywy
kibiców powodów do radości nie było zbyt wiele, bo zabrakło
dwóch bramek, żeby awansować.
W pierwszym starciu Królewscy
ograli bowiem Anglików 3:1. Po 180 minutach ogromnych emocji stanęło
więc w sumie na 6:5. Więcej takich dwumeczów!
gole:
Manchester: Beckham 71', 85', van Nistelrooy 43', Helguera (sam.) 52'
Ktoś jeszcze bał
się w swoim czasie Olivera Kahna? Charyzmatyczny niemiecki bramkarz,
według IFFHS najlepszy fachowiec na swojej pozycji w latach 1999,
2001 i 2002, w finale azjatyckiego mundialu musiał przełknąć
gorzką pigułkę. To właśnie jego pamiętny błąd i, jak lubią
to ujmować polscy komentatorzy, „wyplucie” piłki przed siebie,
sprawił, że na raty upokorzył go kapitalny duet Rivaldo (pierwszy
strzał) i Ronaldo (dobitka). Po chwili Luis Nazario de Lima, który
osiągnąłby pewnie w karierze jeszcze więcej, gdyby tylko nie
dokuczały mu kontuzje, dopełnił dzieła zniszczenia i
prześlizgujący się od 1/8 finału ze skromnym 1:0 w każdym meczu
Niemcy (a konkretnie z Paragwajem, USA i Koreą Południową), ku
uciesze neutralnych i złaknionych bramek kibiców wyjechali z
Japonii na tarczy.
Choć w sumie Brazylia też wtopiła wcześniej
wizerunkowo, po pamiętnej i żenującej
symulce Rivaldo w spotkaniu półfinałowym z
Turcją.
Największy piłkarski przekręt w XXI wieku? Wskaźnik zimno-gorąco na wzmiankę
o tym meczu z pewnością rozbłysnąłby od czerwieni. Po
upokorzeniu w grupie między innymi biało-czerwonych orłów Engela
Koreańczycy trafili w 1/8 finału na Włochów i wraz z ekwadorskim
arbitrem Byronem Moreno dowiedli empirycznie, na czym polega sens
powiedzenia, że gospodarzom pomagają ściany.
Sędzia robił, co
mógł, by – z powodzeniem – wprowadzić Azjatów do
ćwierćfinału, a to przyznając im karnego z kapelusza, a to nie
uznając Italii prawidłowej bramki.
Czerwonej kartki dla Tottiego
akurat nie szkoda, bo swoim nurkowaniem (jak
z dowcipu) sam się doigrał, co nijak nie
zmienia faktu, że o ustawionym mundialu mówi
się już oficjalnie. Śmieszno i straszno.
Na pozór starcie
Dawida (Alaves) z Goliatem (Liverpool). W praktyce zaś –
najefektowniejszy finał Pucharu UEFA, jaki kiedykolwiek przydarzył
się tej imprezie.
Dzielni Hiszpanie, którzy zdążyli przegrywać
tu i 0:2, i 1:3, i 3:4 nie poddwali się naporowi Gerrarda, Owena,
Heskeya, McAllistera i spółki, a zdobyta głową w 88 minucie
bramka Jordiego Cruyffa (geny zobowiązują) doprowadziła do remisu
4:4 w regulaminowym czasie gry.
Dogrywka okazała się bardzo zacięta
– dosłownie, bo czerwone kartki otrzymali Mocelin i Karmona z
Alaves – i okraszona zwrotem akcji, którego chyba nikt się nie
spodziewał. Wszystko zakończyło się bowiem tuż przed karnymi, w
117 minucie, po... pechowej samobójczej bramce, jaką zaserwował
kolegom z zespołu Delfi Geli. Pewnie gryzie go to do dzisiaj,
zresztą, kogo by nie gryzło?
Finały i mecze o
wszystko mają tendencję, by bywać rozczarowujące, na szczęście
czasem zdarzają się wyjątki. Francuskie złote pokolenie, po
globalnym czempionacie z 1998 roku udowodniło swoją dominację
także na lokalnym, „kontynentalnym podwórku”, sięgając po
wyjątkowy dublet. Pojedynek z Włochami, w których bramce przez
cały turniej cuda wyczyniał beneficjent urazu Buffona, Francesco
Toldo, mocno się skomplikował, gdy gola dla zabójczo skutecznych
turniejowo rywali strzelił Marco Delvecchio.
Co było dalej
pamiętamy wszyscy – najpierw ratujące trójkolorowym skórę
trafienie Sylvaina Wiltorda już po upływie regulaminowych
dziewięćdziesięciu minut, a następnie dogrywka, którą
kapitalnym wolejem rozstrzygnął David Trezeguet.
Ponowne finałowe
starcie obu tych drużyn – zaskakująco szybkie, bo już na
mistrzostwach świata A.D. 2006 – skończyło się remisem 1:1,
pamiętną „główką” Zidane'a w Materazziego i rzutami karnymi,
gdzie karta się odwróciła, a zwycięzcami zostali popisowo
napędzani przez Pirlo Włosi. Los pokazał zaś swoją wyjątkową
złośliwość i przewrotność, bo tym, który nie wykorzystał
jedenastki był właśnie bohater sprzed sześciu lat, czyli
Trezeguet.
Pamiętacie, co w
Belgii i Holandii wyprawiał odziany w specyficzny kołnierzyk Savo
Milosević – król strzelców imprezy razem z Patrickiem
Kluivertem? Jeśli Francję 1998 uznać za umowne pokoleniowe
wprowadzenie do wielkich turniejów, tak Euro 2000, przynajmniej w
moim przypadku, było pierwszą imprezą – i to jaką! –
obejrzaną od deski do deski. Naturalnie z przerwami na hasanie po
boisku z kolegami lub rozgrywanie własnych spotkań w
oficjalnej grze turnieju od EA Sports.
Hiszpania – Jugosławia to kolejny powód, dla którego do
usytuowanych na styku tysiącleci mistrzostw mam chyba największy
sentyment. Abstrahując od tego, jak efektowne były tu niektóre
gole, wystarczy rzut oka na sam przebieg meczu: 1:0, 1:1, 2:1, 2:2,
3:2, 3:3, 3:4.
A na dodatek dwie ostatnie bramki – Alfonso Pereza i
Mendiety – padły już w doliczonym czasie gry. Czego chcieć
więcej?
Gole:
Hiszpania: Alfonso 38', 90', Munitis 51', Mendieta (k) 90'
Najciekawsza grupa w
historii mistrzostw Europy? Biorąc pod uwagę przebieg rywalizacji,
nieśmiało można chyba zaryzykować taką tezę.
Portugalia i
Rumunia w fenomenalnym stylu uporały się bowiem z faworyzowanymi
Anglikami i Niemcami, bez kompleksów ucierając futbolowym gigantom
nosa, i na dobrą sprawę trudno zdecydować nawet, czy na
wyróżnienie bardziej zasługuje tu starcie synów Albionu z
Portugalią czy z
Rumunią.
Ostatecznie postawiłem jednak na
spotkanie z drużyną Luisa Figo i spółki, a wszystko to za sprawą
fenomenalnego pościgu z 0:2 na 3:2, do którego swoją rękę, a
właściwie nogę, przyłożyli oprócz wyżej wymienionego także
Joao Pinto i Nuno Gomes. Wspaniały
to był mecz.
Za mistrzów końcówek w obiegowej opinii uchodzą Niemcy. I rzeczywiście, nasi
zachodni sąsiedzi – czy to na poziomie klubowym, czy
reprezentacyjnym – mają w swojej mentalności coś takiego, że
niemal zawsze walczą zaciekle do ostatniego gwizdka. Psikus
wykręcony Bayernowi przez Czerwone Diabły w finale Ligi Mistrzów
A.D. 1999 był więc tym bardziej bolesny. Mecz, który po efektownym
trafieniu Mario Baslera z rzutu wolnego wydawał się być pod
kontrolą, już w doliczonym czasie gry okazał się jednym z
najbardziej traumatycznych wspomnień dla sympatyków Bawarczyków.
91. minuta – Teddy Sheringham, 93. – morderca o twarzy dziecka,
czyli Ole Gunnar Solskjaer, i spotkanie o modelowym przebiegu okazało
się nagle dantejską przejażdżką rollercoasterem do – biorąc
pod uwagę przydomek przeciwników – najniższych kręgów piekła.
Warto przypomnieć, że w drugiej rundzie kwalifikacji do zakończonej
triumfem edycji Champions League, ManU odprawiło z kwitkiem nasz ŁKS
Łódź (2:0, 0:0). Bayern odkuł się zaś szybko, bo już
w 2001 roku po wygranych karnych z Valencią,
ale zadra po potyczce z ekipą sir Alexa Fergusona z pewnością
jeszcze długo dawała o sobie znać.
Nie wiem, jak wy, ja
miałem wtedy 8 lat i był to mój pierwszy świadomie oglądany
finał dużej piłkarskiej imprezy, łączony w ramach dziecięcego
multitaskingu z grą w... Star Wars: Rogue Squadron. Z jednej
strony naszpikowana gwiazdami Brazylia, z Rivaldo, Bebeto, Dungą,
Roberto Carlosem, Cafu czy niespełna 22-letnim Ronaldo na czele, z
drugiej rozpoczynająca – jak się okazało – swój marsz ku
wielkości Francja Zidane'a.
A, no i z trzeciej naparzanie z
powietrza do siejących grozę metalowych monstrów na wysłużonym
pececie. Ulubiony
piłkarz Krzysztofa Ziemca popisał się dwiema
bramkami, rozsądnie posługując się głową nie tylko przy rzutach
rożnych, ale i podczas dyrygowania grą drużyny trójkolorowych. W
efekcie, mimo obecności w składzie dwóch koni trojańskich, bo
przeszkadzać próbował i Guivarc'h, z wybitnie rozregulowanym
celownikiem, i Desailly, który zarobił czerwoną kartkę w 68
minucie, w finale najważniejszej piłkarskiej imprezy
czterolecia Francja wgniotła faworyzowanych Canarinhos w ziemię. W
Paryżu. Na Stade de France. Przy 80 tysiącach widzów. W lepszym
miejscu i czasie już chyba się nie dało.
Gole: Zinedine Zidane 27', 45', Emmanuel Petit 90'
Pamiętacie jeszcze
specyfikę lat 90., gdy za dzieciaka wyniki śledziło się w
telegazecie? Lat 90., w których główne źródło informacji dla
niemal każdego sympatyka sportu – w tym i futbolu – stanowiły
programy telewizyjne, radio oraz papierowa prasa? Lat 90. i początków
nowego milenium, gdy na najbardziej emocjonujące mecze z
utęsknieniem czekało się już kilka tygodni przed pierwszym
gwizdkiem, a potem przeżywało w głowie i ze znajomymi jeszcze
przez wiele dni? Ok, dmucham ten balonik tylko po to, żeby z
hukiem go przebić, bo nie przepadam za
patosem, ale – zaufajcie – to zgrywa w zamierzeniu szlachetna i
rzecz warta przypominania, bo we wszystkich tych uroczych deficytach,
będących już dziś zaskakująco odległą melodią przeszłości,
było coś magicznego, coś, co pozwalało na tak dziś abstrakcyjne,
jak się okazuje nawet dla kibica, „slow life”.
W dobie livescore'ów
i setek transmisji z każdego zakątka świata będących na
wyciągnięcie ręki, co jest oczywiście świetną sprawą (tak, tu
jest miejsce na ale...), nietrudno bowiem o wrażenie, że jakość
emocji w związku z tym nadmiarem rozrzedza się w ich ilości. Bo
przecież jutro znów czeka na nas kolejnych kilka transmisji (może
Zieliński wciśnie gola Bologni w Coppa Italia), od piątku grają
ligi (wow Kane załadował dwie, a Morioka szaleje w Anderlechcie),
potem Champions League (wsadźcie sobie w pysk te wydane miliony
szejkowie, #bekazkontuzjineymara!), następnie przerwa na
reprezentacje („Adam Nawałka powinien powołać tego, tamtego,
siamtego” – doradzą w mig kanapowi eksperci) i tak w kółko.
Szaleńcze tempo, za którym, umówmy się, w weekendowych godzinach
szczytu ledwo nadążają najtwardsi widzowie, ba, nawet czołowi
dziennikarze zaczęli w końcu specjalizować się w konkretnych
rozgrywkach, żeby choć trochę bardziej fachowo ogarniać swoje
skrzętnie wydestylowane poletko.
A przecież, gdy
tylko bitewny kurz opadnie, twitterowe zawieruchy – w większości
cholernie powierzchowne – trwają dzień, może dwa, a tuż po tym
uwaga ucieka gdzie indziej, i tak na okrągło, bo wszyscy wciąż
ścigamy się z deadline'ami, nadrabianiem skrótów i zaległości
przed przytłoczeniem się kolejną dawką dwudziestukilku spotkań,
które mamy na radarze. Jak alkoholicy i narkomani – sięgający po
używkę byle po nią sięgnąć, bo inaczej kumple od butelki czy
strzykawki nas odrzucą (czyt. nie będziemy na bieżąco). Właśnie
dlatego nie korzystam z Twittera, a Facebooka ograniczam do
prywatnych rozmów i obserwowania kilku wartościowych informacyjnie
fanpage'ów. Ten sam mechanizm zagubienia w chaosie i nadmiarze
odpowiada przecież za dominujący w sieci kult klikalności, kładąc
podwaliny pod uniwersum krzykliwych nagłówków królujących dziś
zazwyczaj nad merytoryczną sferą artykułów, mając też swój
wpływ na zamykanie nieświadomych całego procederu grup ludzi w
bańkach
filtrujących, a nawet na popularność takich
„smakołyków” jak patostreamy
– zjawisko dziesiątkujące liczbą widzów wiele sensowniejszych
treści. Ale chwila, o czym to ja miałem? A.
Na swoistą
odtrutkę od tego chorego pędu postanowiłem przypomnieć 30
międzynarodowych spotkań piłkarskich – zarówno na poziomie
reprezentacyjnym, jak i w europejskich pucharach – które dla wielu
z nas (zwłaszcza jeśli łapiecie się w grupę wiekową 25+)
stanowiły swego rodzaju pokoleniowe doświadczenie i – chciałbym
wierzyć – źródło nieco głębszych przeżyć. Do powspominania
na spokojnie, bez pośpiechu, z kubkiem herbaty w dłoni. Gwoli
ścisłości – 30 spotkań z pominięciem polskiego poletka
klubowego i reprezentacyjnego, gdzie zaczepiłyby się oczywiście
mistrzostwa świata za Engela i Janasa, Polska – Portugalia pod
wodzą Beenhakkera, cuda, jakie Boruc wyczyniał z Austrią oraz Euro
nasze i 2016, jak i kultowa potyczka Widzew – Legia z lat 90. czy
wreszcie popisy wspomnianej dwójki, Wisły Kasperczaka, Groclinu czy
Lecha rozkładającego na łopatki Manchester City w europejskich
pucharach. Ale o tym kiedy indziej, teraz pobuszujemy za granicą. A
skoro to część pierwsza tego umownego dyptyku, na rozgrzewkę
proponuję melancholijną przebieżkę przez 15 legendarnych z
dzisiejszej perspektywy spotkań z lat 1998-2007.
